เพชฌฆาตยุคกลาง อาชีพที่ส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น

การเป็นเพชฌฆาตในยุคกลางมักไม่ใช่อาชีพที่คนสมัครใจทำกัน ส่วนใหญ่จะถูกบังคับให้รับหน้าที่นี้ เช่น เป็นญาติผู้ชายที่อายุมากที่สุดของอาชญากรที่ถูกตัดสินประหาร หรือเป็นอดีตอาชญากรเสียเอง เพชฌฆาตจะได้รับหนังสืออนุญาตที่คุ้มครองไม่ให้ถูกฟ้องในข้อหาฆาตกรรม และยังได้รับการให้อภัยบาปจากทางศาสนจักรด้วย ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่สังคมก็ยังมองว่าพวกเขาเป็นคนบาปอยู่ดี

สื่อมักจะนำเสนอภาพเพชฌฆาตใส่ชุดดำล้วน แต่ความจริงแล้ว หลายคนมีเครื่องหมายบ่งบอกชัด เช่น หูขาด หรือมีรอยตราบนหัว ความอับอายแบบนี้ทำให้พวกเขาถูกกีดกันจากสังคม ต้องไปอยู่ชายขอบของเมือง ใกล้สถานที่ที่ไม่ดีนัก ทั้งตัวเพชฌฆาตและครอบครัวก็ถูกปฏิเสธไม่ให้เป็นพลเมือง และเข้าใช้สถานที่ทางสังคมหลายแห่งไม่ได้

ตราบาปพวกนี้ยังส่งผลต่อครอบครัวด้วย ลูกหลานก็พลอยถูกสังคมเมิน มีแต่จะคบกับคนที่ถูกกีดกันเหมือนกัน สุดท้ายมันเลยกลายเป็นอาชีพตกทอดจากรุ่นสู่รุ่น เด็กหลายคนถูกบังคับให้ทำหน้าที่นี้ต่อ แม้จะถูกดูแคลน แต่ถ้าทำหน้าที่ได้ดี ก็สามารถหาเลี้ยงชีพได้อย่างมั่นคง เช่น รับสินบนเพื่อให้ประหารแบบไม่ทรมาน หรือทำงานกับซากสัตว์

เงินค่าจ้างก็ไม่ใช่น้อย อย่างในศตวรรษที่ 13 เพชฌฆาตจะได้ค่าจ้างถึงห้าชิลลิงต่อหนึ่งการประหาร มากกว่าคนงานฝีมืออื่น ๆ เยอะ แต่ก็ไม่ได้มีการประหารเกิดขึ้นบ่อย ๆ เพชฌฆาตหลายคนเลยต้องหารายได้เสริม เช่น ทำความสะอาด เก็บภาษี หรือแม้แต่รักษาคน เพราะมีความรู้ทางกายวิภาคจากงานที่ทำ

มีเพชฌฆาตคนหนึ่งชื่อฟรานซ์ ชมิดท์ ที่โดดเด่นมาก เขาประหารคนไปเกือบ 400 คน แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นหมอที่น่านับถือ รักษาคนได้กว่า 15,000 คน ความเป็นมืออาชีพของเขาช่วยให้ครอบครัวได้รับการกู้ชื่อเสียงกลับคืนมา และเขาก็ได้รับการยอมรับจากสังคมมากกว่าคนอื่น

โดยรวมแล้ว ชีวิตของเพชฌฆาตยุคกลางถึงจะเต็มไปด้วยความเสี่ยงและการถูกสังคมรังเกียจ แต่ก็มีข้อดีอยู่บ้าง ทั้งรายได้ที่มั่นคง และการได้รับความเคารพจากบางกลุ่มในสังคม