จอร์จ อาร์มสตรอง คัสเตอร์

จอร์จ อาร์มสตรอง คัสเตอร์ (ค.ศ. 1839-1876) เป็นนายทหารในกองทัพสหรัฐฯ โดยรับราชการในหน่วยทหารม้าในช่วงสงครามกลางเมืองอเมริกา (ค.ศ. 1861-1865) และสงครามกับชนพื้นเมืองอินเดียในที่ราบใหญ่ (ค.ศ. 1866-1876) ถึงแม้ว่าเขาจะโด่งดังในช่วงสงครามกลางเมือง แต่เขากลับเป็นที่รู้จักมากที่สุดจากการเสียชีวิตที่สมรภูมิ “แบทเทิล ออฟ ลิตเติลบิ๊กฮอร์น”

ในช่วงสงครามกลางเมือง คัสเตอร์มีชื่อเสียงในด้านความกล้า ความไม่ยั้งคิด และการโปรโมตตัวเองอย่างหนัก จนกระทั่งหลังจากยุทธการเก็ตตีสเบิร์กในปี ค.ศ. 1863 เขากลายเป็นวีรบุรุษของชาติ เขามีบทบาทสำคัญในการขัดขวางการถอยของนายพลโรเบิร์ต อี. ลีในเดือนเมษายน ค.ศ. 1865 และยังอยู่ในเหตุการณ์การยอมแพ้ของลีต่อนายพลยูลิสซีส เอส. แกรนท์ที่แอปโปแมทท็อกซ์ หลังสงคราม เขาได้รับมอบหมายให้ดูแลการฟื้นฟูที่รัฐเท็กซัส ก่อนจะมารับหน้าที่บัญชาการหน่วยทหารม้าลำดับที่ 7 ในการต่อสู้กับชนพื้นเมืองในดินแดนตะวันตก

คัสเตอร์นำทหารของเขาโจมตีชาวเชเยนที่การสังหารหมู่วาชิตาในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1868 และฝ่าฝืนสนธิสัญญาฟอร์ตลาเรมี่ในปีเดียวกันด้วยการนำทหารเข้าไปในดินแดนแบล็กฮิลส์ในปี ค.ศ. 1874 และพบแหล่งทองคำ ข่าวนี้ดึงดูดผู้คนเข้ามาในดินแดนของชาวซูและเชเยน ส่งผลให้เกิดสงครามซูกับสหรัฐฯ ในปี ค.ศ. 1876-1877 ที่ยุทธการลิตเติลบิ๊กฮอร์นในวันที่ 25-26 มิถุนายน ค.ศ. 1876 คัสเตอร์และทหารของเขาถูกสังหารโดยนักรบชาวอาราโพ เชเยน และซู ภายใต้การนำของหัวหน้าเผ่าซิตติ้งบูล หลังจากนั้น ภรรยาของเขา เอลิซาเบธ เบคอน “ลิบบี้” คัสเตอร์ ได้ทำให้เขากลายเป็นวีรบุรุษแห่งอเมริกา

ชื่อเสียงของคัสเตอร์ยังคงอยู่จนกระทั่งก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง เมื่อนักวิชาการเริ่มตั้งคำถามถึงภาพลักษณ์ของเขา ปัจจุบัน คัสเตอร์กลายเป็นบุคคลที่มีความขัดแย้ง โดยมักถูกตำหนิในเรื่องความโหดร้าย ถึงแม้คัสเตอร์จะต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเขาทำตามนโยบายของรัฐบาลในยุคนั้น ซึ่งมองว่าชาวอินเดียนแดงเป็นอุปสรรคต่อความก้าวหน้า อารยธรรม และอุดมการณ์ Manifest Destiny

จอร์จ อาร์มสตรอง คัสเตอร์ เกิดเมื่อวันที่ 5 ธันวาคม ค.ศ. 1839 ในเมืองนิวรัมลีย์ รัฐโอไฮโอ พ่อของเขาชื่อ อีมานูเอล เฮนรี คัสเตอร์ เป็นช่างตีเหล็ก และแม่คนที่สองชื่อ มารี วอร์ด เคิร์กแพทริก เขาได้ชื่อตามนักบวชเพราะแม่ของเขาหวังว่ามันจะทำให้เขาเดินตามทางนั้น คัสเตอร์มีพี่น้องต่างแม่สามคนจากการแต่งงานครั้งแรกของแม่ และพี่น้องแท้อีกสี่คน รวมถึงโธมัสและบอสตันที่เข้าร่วมกองทัพและเสียชีวิตในสงครามพร้อมกับเขา

คัสเตอร์ถูกส่งไปอาศัยกับพี่สาวต่างแม่ในเมืองมอนโร รัฐมิชิแกน เพื่อเข้าเรียนที่นั่น และได้พบกับเอลิซาเบธ คลิฟต์ เบคอน หญิงสาวที่ต่อมาจะกลายเป็นภรรยาของเขา หลังจากเรียนจบ เขาย้ายไปที่เมืองโฮปเดล รัฐโอไฮโอ และลงทะเบียนเรียนที่โฮปเดลนอร์มัลคอลเลจเพื่อเป็นครู เขาเริ่มอาชีพครูที่เมืองคาดิซ รัฐโอไฮโอ ในปี ค.ศ. 1856 และอาศัยอยู่กับครอบครัวฮอลแลนด์ ซึ่งที่นั่นเขาตกหลุมรักกับลูกสาวของบ้านนั้นชื่อแมรี เจน ฮอลแลนด์ เขาหวังจะแต่งงานกับเธอ แต่เนื่องจากไม่เห็นโอกาสเติบโตในอาชีพที่โอไฮโอ เขาจึงตัดสินใจเปลี่ยนอาชีพและสมัครเข้าโรงเรียนเตรียมทหารเวสต์พอยต์ นักวิชาการ นาธาเนียล ฟิลบริก ให้ความเห็นว่า:

“เขาเป็นครูหนุ่มวัยสิบเจ็ดปีในโอไฮโอตอนที่เขายื่นสมัครเข้ารับการแต่งตั้งที่เวสต์พอยต์จากสมาชิกรัฐสภาท้องถิ่น เนื่องจากคัสเตอร์เป็นพรรคเดโมแครตและสมาชิกรัฐสภาเป็นพรรครีพับลิกัน โอกาสของเขาจึงดูน้อยมาก แต่ดูเหมือนว่าพ่อของสาวที่คัสเตอร์ตกหลุมรักจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้คัสเตอร์ออกไปให้ไกลจากลูกสาวของเขา และนั่นอาจทำให้เขาโน้มน้าวให้สมาชิกรัฐสภาส่งคัสเตอร์ไปเวสต์พอยต์”

คัสเตอร์เข้าเรียนที่เวสต์พอยต์ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1857 และก่อนจบเทอมแรกเขาก็ได้รับบันทึกความผิด 27 ครั้ง จนถึงวันที่เขาจบการศึกษา เขาสะสมความผิดมากกว่าคนอื่นในรุ่นทั้งหมด หลังจากจบการศึกษาในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1861 เขาถูกตั้งคณะศาลทหารเพราะไม่ยอมสลายการทะเลาะวิวาทของนักเรียน แต่เนื่องจากสงครามกลางเมืองอเมริกาได้เริ่มขึ้นแล้ว เขาจึงได้รับเพียงการตักเตือน ขณะนั้นเพื่อนร่วมรุ่นหลายคนของเขาไปร่วมรบกับฝ่ายสมาพันธรัฐ และกองทัพสหภาพต้องการนายทหารที่ผ่านการฝึกอย่างเร่งด่วน คัสเตอร์จึงได้รับการแต่งตั้งเป็นร้อยโทและถูกส่งไปฝึกทหารอาสาที่กรุงวอชิงตัน ดี.ซี.

คัสเตอร์ถูกส่งไปประจำการที่กองทหารม้าที่ 2 ของสหรัฐฯ และได้เข้าร่วมรบในยุทธการบูลรันครั้งแรกเมื่อวันที่ 21 กรกฎาคม ค.ศ. 1861 ซึ่งเขาได้สร้างชื่อเสียงให้ตัวเอง หลังจากนั้นเขาช่วยจัดระเบียบการป้องกันกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. จนถึงเดือนตุลาคมปีนั้น ก่อนที่เขาจะล้มป่วยและลาพักรักษาตัวจนถึงเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1862 เขาได้รับการย้ายไปกองทหารม้าที่ 5 และเข้าร่วมการล้อมเมืองยอร์กทาวน์ในเดือนเมษายน-พฤษภาคม ค.ศ. 1862 โดยทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยให้กับพลตรีจอร์จ บี. แมคเคลแลน ซึ่งประทับใจในความกล้าและความทะเยอทะยานของนายทหารหนุ่มคนนี้ ในช่วงการรบที่เพนนินซูลา (มีนาคม-กรกฎาคม ค.ศ. 1862) แมคเคลแลนให้เขาบัญชาการกองทหาร 4 หน่วยของกองทหารม้ามิชิแกนที่ 4 คัสเตอร์นำทหารของเขาบุกข้ามแม่น้ำชิกาโฮมินี จับกุมศัตรูได้ และยึดธงรบแรกของสงคราม

ในช่วงลาพักที่เมืองมอนโร รัฐมิชิแกน ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1862 เขาได้พบกับเอลิซาเบธ เบคอนอีกครั้ง และต่อมาเขาบอกว่าเขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็น คัสเตอร์ขออนุญาตจีบเธอ แต่เธอไม่สนใจ และยิ่งไปกว่านั้น พ่อของเธอ แดเนียล เบคอน ซึ่งเป็นผู้พิพากษา ก็ปฏิเสธคัสเตอร์เพราะเขามาจากครอบครัวชนชั้นล่างและเป็นเพียงกัปตันในกองทัพเท่านั้น

ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1863 คัสเตอร์ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยให้กับนายพันตรีอัลเฟรด เพลแซนตัน ซึ่งชื่นชมในตัวคัสเตอร์มากจนเลื่อนตำแหน่งให้เขาเป็นนายพลจัตวาของกองกำลังอาสา ทำให้เขาเป็นหนึ่งในนายพลที่อายุน้อยที่สุดในกองทัพเมื่ออายุเพียง 23 ปี หลังจากได้รับตำแหน่งใหม่ และชนะใจเอลิซาเบธได้สำเร็จ ผู้พิพากษาเบคอนก็ยอมรับและทั้งสองได้หมั้นหมายกัน

คัสเตอร์สร้างชื่อในยุทธการเก็ตตีสเบิร์กเมื่อวันที่ 3 กรกฎาคม ค.ศ. 1863 หลายครั้ง โดยเฉพาะเมื่อเขาสามารถทำลายแผนการบุกของนายพลเจ. อี. สจวร์ต สจวร์ตได้รับมอบหมายจากนายพลลีให้นำทหารม้าบุกโอบหลังฝ่ายสหภาพที่คัลป์สฮิลล์ เขานำทหารม้าจำนวน 6,000 นาย ขณะที่คัสเตอร์มีเพียง 400 นายหลังจากการสู้รบตลอดทั้งวัน แต่คัสเตอร์ก็สั่งให้จัดขบวนรบ เขาออกแบบเครื่องแบบของตัวเองด้วยการตกแต่งด้วยสายทองและบ่าดาว พร้อมทั้งผูกผ้าพันคอสีแดงเพื่อให้ทหารรู้ว่าเขานำหน้าอยู่ที่ไหน ที่เก็ตตีสเบิร์ก เขาสวมเครื่องแบบนี้เมื่อสั่งให้ทหารบุกโจมตี และพวกเขาก็พุ่งชนทหารของสจวร์ต ทำให้ทหารของสจวร์ตแตกกระจายออกไป หลังจากได้รับกำลังเสริมไม่นาน สจวร์ตก็ต้องถอยทัพ ยุทธการเก็ตตีสเบิร์กจบลงด้วยชัยชนะอย่างสวยงามของฝ่ายสหภาพ คัสเตอร์ซึ่งสื่อมวลชนรักอยู่แล้วและเรียกเขาว่า “นายพลหนุ่ม” ก็กลายเป็นวีรบุรุษสงครามในชั่วข้ามคืน

เขาแต่งงานกับเอลิซาเบธ เบคอนในวันที่ 9 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1864 และเธอก็ร่วมติดตามเขาในภารกิจทหารตลอดทั้งปีนั้น ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1865 คัสเตอร์สามารถขัดขวางการถอยทัพของลีที่แอปโปแมทท็อกซ์ และเขายังอยู่ในเหตุการณ์ที่ลีเซ็นยอมแพ้ต่อนายพลแกรนท์ นายพลฟิลิป เชอริแดน ได้ส่งโต๊ะที่ใช้เซ็นสัญญายอมแพ้ให้กับลิบบี้ คัสเตอร์ ภรรยาของคัสเตอร์ พร้อมทั้งจดหมายชมเชยคัสเตอร์อีกด้วย

คัสเตอร์ได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นนายพลจัตวาและรับหน้าที่ดูแลกองกำลังที่ประจำอยู่ในรัฐเท็กซัสตั้งแต่เดือนมิถุนายน ค.ศ. 1865 เขาถูกปลดประจำการในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1866 และรู้สึกค่อนข้างหลงทางหลังจากใช้ชีวิตอยู่ในสนามรบมานานถึงสี่ปี เขารักกองทัพมากและไม่ค่อยเข้ากับชีวิตพลเรือนได้ดีเท่าไรนัก

เขาและเอลิซาเบธกลับไปที่เมืองมอนโร รัฐมิชิแกน และคัสเตอร์เคยคิดจะลงสมัครรับเลือกตั้งเป็นสมาชิกสภาคองเกรส แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะรับตำแหน่งรองผู้พันของกองทหารม้าที่ 7 และถูกส่งไปที่ฟอร์ตไรลีย์ รัฐแคนซัสในปี ค.ศ. 1866 เขาได้รับมอบหมายให้บัญชาการทหารในภารกิจลาดตระเวนเพื่อตามล่าและทำลายชุมชนของชนพื้นเมืองที่ถูกจัดว่าเป็น “ศัตรู” ความตึงเครียดในดินแดนตะวันตกได้ก่อตัวขึ้นมานานหลายทศวรรษเนื่องจากสนธิสัญญาที่เคยลงนามมักจะถูกละเมิดโดยผู้ตั้งถิ่นฐานและเจ้าหน้าที่ของสหรัฐฯ สงครามโคโลราโด (ค.ศ. 1864-1865) และสงครามของเรดคลาวด์ (ค.ศ. 1866-1868) เป็นผลมาจากการที่รัฐบาลสหรัฐฯ เพิกเฉยต่อเงื่อนไขของสนธิสัญญา และไม่ยับยั้งพลเมืองจากการรุกล้ำดินแดนของชนพื้นเมือง

การโจมตีของชาวเชเยนต่อผู้ตั้งถิ่นฐาน ขบวนรถสินค้า และนักเดินทาง นำโดยนักรบอย่างหัวหน้าเผ่าทอลล์บูล และโรแมนโนส รุนแรงขึ้นหลังจากการสังหารหมู่ชาวอาราโพและเชเยนที่แซนด์ครีกในปี ค.ศ. 1864 ขณะเดียวกันหัวหน้าสันติภาพอย่างแบล็กเคทเทิลก็พยายามหาทางเจรจากับผู้บุกรุกชาวยุโรป-อเมริกัน รัฐบาลสหรัฐฯ ตอบโต้การโจมตีของเชเยนด้วยการส่งนายพลวินฟิลด์ สก็อต แฮนค็อก ซึ่งแคมเปญของเขาถูกเรียกว่า “สงครามของแฮนค็อก” คัสเตอร์ร่วมกับแฮนค็อกในการโจมตีหมู่บ้านเชเยนที่พอว์นีฟอร์กในวันที่ 19 เมษายน ค.ศ. 1867 พวกเขาเผาบ้านเรือน เสบียงอาหาร และทรัพย์สินส่วนตัวของชาวเชเยนทั้งหมด แต่ชาวเชเยนสามารถหลบหนีไปได้โดยไม่มีการสูญเสีย แม้ว่าแฮนค็อกจะสั่งให้ล้อมหมู่บ้านไว้ก็ตาม

แม้ว่าจะเกิดเหตุการณ์สังหารหมู่ที่แซนด์ครีกและสงครามของแฮนค็อกขึ้น แต่แบล็กเคทเทิลและหัวหน้าสันติภาพคนอื่นๆ ก็ยังพยายามหาทางอยู่ร่วมกันอย่างสงบกับผู้ตั้งถิ่นฐาน การทำสนธิสัญญาเมดิซินลอดจ์ในปี ค.ศ. 1867 ก็มีเป้าหมายเพื่อแก้ไขปัญหาเหล่านี้ แต่เหมือนกับสนธิสัญญาอื่นๆ ที่ผ่านมา มันไม่เคยถูกเคารพโดยรัฐบาลสหรัฐฯ นายพลเชอริแดนส่งข้อความถึงคัสเตอร์ว่าคัสเตอร์มีอำนาจเต็มที่ในการจัดการกับชนพื้นเมืองที่ถูกจัดว่าเป็นศัตรูตามที่เขาเห็นสมควร เชอริแดนและคัสเตอร์เห็นพ้องกันในแผนการที่จะติดตามกลุ่มชนพื้นเมืองไปยังค่ายฤดูหนาวของพวกเขา สังหารนักรบ และจับผู้หญิงและเด็กไว้เป็นตัวประกันเพื่อแลกเปลี่ยนกับนักโทษผิวขาวที่ถูกชนพื้นเมืองจับไป หรือบังคับให้กลุ่มอื่นๆ ยอมจำนน

ในวันที่ 26 พฤศจิกายน ค.ศ. 1868 คัสเตอร์เจอเส้นทางที่ถูกตีความโดยหน่วยลาดตระเวนเผ่าโอเซจของเขาว่าเป็นเส้นทางของกลุ่มนักรบ คัสเตอร์ตามรอยไปจนถึงค่ายของแบล็กเคทเทิลที่แม่น้ำวาชิตา เช้าวันต่อมา คัสเตอร์สั่งให้ล้อมหมู่บ้านและเฝ้าระวังการหลบหนี ซึ่งเขาได้เรียนรู้บทเรียนจากการโจมตีที่พอว์นีฟอร์ก แบล็กเคทเทิลที่ได้รับสัญญาว่าจะได้รับความคุ้มครอง ขณะนั้นได้ชักธงชาติสหรัฐฯ และธงขาวขึ้นเพื่อแสดงถึงการเจรจาสันติภาพ (หรือในบางรายงานระบุว่าเป็นเพียงธงชาติสหรัฐฯ เพราะยังไม่มีเวลาชักธงขาวขึ้นก่อนถูกโจมตี) ในค่ายแทบไม่มีนักรบ และไม่มีผู้ที่ถูกจัดว่าเป็นศัตรู เพราะแบล็กเคทเทิลเป็นผู้สนับสนุนสันติภาพ ทหารของคัสเตอร์จึงได้สังหารผู้หญิง เด็ก คนชรา และผู้ป่วยเป็นส่วนใหญ่ จำนวนผู้เสียชีวิตของชาวเชเยนถูกระบุว่ามีระหว่าง 60 ถึง 150 คน และการโจมตีครั้งนี้ถูกสื่อยกย่องว่าเป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ นักวิชาการโจเซฟ มาร์แชลที่ 3 ให้ความเห็นว่า:

“นายพลฟิลิป เชอริแดนเคยกล่าวถึงคัสเตอร์ว่า…เป็นชายที่น้ำตาคลอไปกับภรรยาเมื่อดูละครซาบซึ้ง แต่ในขณะเดียวกันก็ขี่ม้าร้องโห่ไปกับทหารของเขาเมื่อบุกหมู่บ้านอินเดียนที่เต็มไปด้วยผู้หญิงและเด็ก”

ที่วาชิตา แบล็กเคทเทิล ภรรยาของเขา เมดิซินวูแมน และหัวหน้าสันติภาพคนอื่นๆ ถูกสังหาร ผู้หญิงที่ไม่ได้ถูกฆ่าก็ถูกจับเป็นเชลย เบน คลาร์ก หัวหน้าหน่วยลาดตระเวนของคัสเตอร์ รายงานภายหลังว่า “หญิงชาวอินเดียนหลายคนที่ถูกจับที่วาชิตาถูกนายทหารใช้ประโยชน์” โมนาห์เซทาห์ ลูกสาวของหัวหน้าเผ่าลิตเทิลร็อก (ที่ถูกสังหารในเหตุการณ์) ถูกคัสเตอร์นำตัวไปเป็นภรรยาน้อย

มีบางรายงานว่าคัสเตอร์มีลูกกับโมนาห์เซทาห์ แต่ก็มีข้อมูลระบุว่าเขาเป็นหมันหลังจากเคยป่วยเป็นโรคหนองในที่ติดมาจากนิวยอร์กเมื่อครั้งเป็นนักเรียนนายร้อยที่เวสต์พอยต์ คัสเตอร์และเอลิซาเบธไม่มีลูก ถึงแม้ว่าทั้งคู่ต้องการมีลูกก็ตาม ลูกของโมนาห์เซทาห์ที่เกิดในปี ค.ศ. 1869 ซึ่งมีผมสีอ่อนนั้น จึงถูกคาดว่าน่าจะเป็นลูกของโธมัส คัสเตอร์น้องชายของจอร์จ เรื่องนี้ยังไม่ชัดเจนเพราะข้อมูลที่ขัดแย้งกันอยู่ และยังไม่ทราบแน่ชัดว่าเอลิซาเบธยอมรับโมนาห์เซทาห์หรือบังคับให้คัสเตอร์ส่งตัวเธอกลับ แต่จดหมายระหว่างทั้งคู่บ่งชี้ว่ามี “วิกฤตบางอย่าง” ในชีวิตสมรสของพวกเขาช่วงปลายปี ค.ศ. 1870 ไม่แน่ชัดว่าวิกฤตนี้เกิดจากเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับโมนาห์เซทาห์หรือผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาเคยนอนด้วย อย่างไรก็ตาม โมนาห์เซทาห์ถูกส่งกลับไปหาชนเผ่าของเธอในช่วงปี ค.ศ. 1869 หรือ 1870

ในปี ค.ศ. 1874 คัสเตอร์ได้นำทหารของเขาเข้าสู่แบล็กฮิลส์ ซึ่งเป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของชนเผ่าลาโคตาซู โดยไม่สนใจสนธิสัญญาฟอร์ตลาเรมี่ที่เพิ่งลงนามในปี ค.ศ. 1868 และได้ค้นพบทองคำ ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการเร่งรัดหาทองคำที่แบล็กฮิลส์ในปี ค.ศ. 1876 และสงครามซูครั้งใหญ่

เมื่อประธานาธิบดียูลิสซีส เอส. แกรนท์ (ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 1869-1877) ได้ยินข่าวการค้นพบของคัสเตอร์ เขาพยายามจะซื้อพื้นที่แบล็กฮิลส์จากชนเผ่าซู แต่พวกเขาไม่ยอมขาย คัสเตอร์และนายทหารคนอื่นๆ ได้รับคำสั่งให้บังคับให้ชนเผ่าซูย้ายไปยังเขตสงวนภายในวันที่ 31 มกราคม ค.ศ. 1876 ไม่เช่นนั้นจะถูกจัดว่าเป็น “ศัตรู” คัสเตอร์กำลังเตรียมการสำหรับการรบในเดือนมีนาคม แต่เขาถูกเรียกตัวไปที่กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. เพื่อเป็นพยานต่อหน้ารัฐสภาเกี่ยวกับข้อกล่าวหาว่าเลขาธิการกระทรวงสงคราม วิลเลียม เบลแนป และน้องชายของประธานาธิบดีแกรนท์ชื่อ ออร์วิลล์ มีส่วนพัวพันกับการผูกขาดตลาดการค้าผิดกฎหมายที่จุดค้าขายและเก็บเงินทหารในราคาสูงเกินไปสำหรับสิ่งจำเป็นต่างๆ

คำให้การของคัสเตอร์นำไปสู่การฟ้องร้องเบลแนปและทำให้ออร์วิลล์ต้องอับอายต่อสาธารณชน คัสเตอร์คาดหวังว่าจะได้กลับไปหากองทหารของเขา แต่ประธานาธิบดีแกรนท์เข้ามาแทรกแซงและสั่งถอดคัสเตอร์ออกจากการบัญชาการ เมื่อคัสเตอร์พยายามกลับไปหาทหาร แกรนท์ก็สั่งจับกุมเขา เรื่องนี้ถูกเผยแพร่ไปทั่วสื่อ ทำให้แกรนท์ไม่มีทางเลือกนอกจากปล่อยตัววีรบุรุษสงครามคนนี้ อย่างไรก็ตาม แกรนท์ยืนยันให้นายพลอัลเฟรด เทอร์รี เป็นผู้บัญชาการรบต่อชนเผ่าซูแทนคัสเตอร์

แม้กระนั้น คัสเตอร์ยังคงมีอำนาจเต็มในการปฏิบัติการทางทหารจากเชอริแดน และเมื่อเขาค้นพบหมู่บ้านของซิตติ้งบูลในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1876 เขาก็เพิกเฉยต่อความต้องการของแกรนท์และเตรียมที่จะโจมตี เขาส่งกัปตันเฟรเดอริก เบนทีน ไปลาดตระเวน และส่งพันตรีมาร์คัส เรโน ไปยังอีกฝั่งหนึ่งของหมู่บ้าน เขาวางแผนโจมตีคล้ายกับการสังหารหมู่ที่วาชิตา โดยล้อมหมู่บ้านและบุกเข้าด้วยยุทธวิธีการบีบให้ชนพื้นเมืองต้องยอมแพ้โดยจับผู้หญิงและเด็กเป็นตัวประกัน

ยุทธการลิตเติลบิ๊กฮอร์น (วันที่ 25-26 มิถุนายน ค.ศ. 1876) ซึ่งคัสเตอร์หวังว่าจะเป็นชัยชนะครั้งใหญ่ของเขา และอาจพาเขาไปสู่ทำเนียบขาวในการเลือกตั้งครั้งต่อไป กลับกลายเป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของชาวซู เชเยน และอาราโพ ในสงครามซูครั้งใหญ่ ไม่มีใครในกองทัพของคัสเตอร์รู้จำนวนที่แท้จริงของนักรบที่ซิตติ้งบูลรวบรวมไว้ หรือความตั้งใจที่จะปกป้องดินแดนของพวกเขา เมื่อเรโนโจมตีจากอีกฝั่งหนึ่ง เขากลับเจอกับการตอบโต้ขนาดใหญ่ที่นำโดยหัวหน้านักรบซูชื่อ แกล เรโนพ่ายแพ้และต้องถอย ขณะที่เครซี่ฮอร์สนำทหารของเขาโจมตีคัสเตอร์ เบนทีนพยายามเข้าช่วยเรโน แต่ต้องถอยกลับไปยังอีกฝั่งของแม่น้ำ

คัสเตอร์และทหารของเขาทั้งหมดถูกสังหารในสิ่งที่ต่อมาถูกเรียกว่า “การยืนหยัดครั้งสุดท้ายของคัสเตอร์” ตามประวัติศาสตร์ของชาวเชเยน คัสเตอร์ถูกนักรบหญิงเชเยนชื่อ บัฟฟาโล แคลฟ โรด วูแมน โจมตีจนตกจากม้า ขณะที่บางคนกล่าวว่าเขาถูกนักรบซูชื่อ เรนอินเดอะเฟซ สังหาร เรื่องราวจากพยานในยุทธการวันนั้นล้วนแต่กล่าวถึงความโกลาหลที่เกิดขึ้น และไม่มีใครสามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นเนื่องจากฝุ่นที่ม้าก่อขึ้น ดังนั้นจึงไม่แน่ชัดว่าใครเป็นคนสังหารคัสเตอร์หรือเขาถูกสังหารอย่างไร นักรบพื้นเมืองที่เข้าร่วมการรบหลายคนกล่าวภายหลังว่าพวกเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าพวกเขากำลังต่อสู้กับคัสเตอร์ในวันนั้น

หลังจากการเสียชีวิตของคัสเตอร์ แม้ว่าประธานาธิบดีแกรนท์และคนอื่นๆ จะวิจารณ์การตัดสินใจของเขาที่โจมตีก่อนที่นายพลเทอร์รีจะมาถึง แต่คัสเตอร์ก็กลายเป็นวีรบุรุษที่มีชื่อเสียงที่สุดในสหรัฐฯ โดยถูกวาดภาพว่าเป็นผู้ปกป้องอารยธรรมจากความป่าเถื่อน หนังสือพิมพ์ทั่วประเทศรายงานข่าว “การสังหารหมู่ทหารของเรา” และการเสียชีวิตของรองผู้พันคัสเตอร์ผู้กล้าหาญ ผู้ที่คอยปกป้องคัสเตอร์จากการวิจารณ์และส่งเสริมภาพลักษณ์วีรบุรุษของเขาคือเอลิซาเบธ ภรรยาของเขา เธอเขียนจดหมาย ออกเดินทางไปพูดตามที่ต่างๆ และเขียนหนังสือสามเล่มระหว่างปี ค.ศ. 1885 ถึงประมาณปี ค.ศ. 1890 เพื่อสร้างชื่อเสียงให้คัสเตอร์ในฐานะวีรบุรุษชาวอเมริกันที่เสียชีวิตเพื่อปกป้องประเทศของเขา

นี่เป็นภาพลักษณ์ของคัสเตอร์ที่คนส่วนใหญ่เข้าใจ จนกระทั่งช่วงกลางศตวรรษที่ 20 เมื่อนักวิชาการเริ่มประเมินเรื่องราวของเขาใหม่ และประวัติศาสตร์ของชนพื้นเมืองอเมริกันและเรื่องราวจากพยานคนแรกก็เริ่มได้รับความสำคัญมากขึ้น ตรงกันข้ามกับภาพลักษณ์ที่คนส่วนใหญ่เข้าใจ คัสเตอร์ไม่ได้ปกป้องเสรีภาพของอเมริกา แต่ในความเป็นจริง เขากำลังผลักดันอุดมการณ์ Manifest Destiny ของรัฐบาลสหรัฐฯ ซึ่งเกิดขึ้นบนความสูญเสียของชนพื้นเมืองที่อาศัยอยู่ในอเมริกาเหนือตะวันตกมาหลายพันปี ตั้งแต่การสังหารหมู่ที่วาชิตาจนถึงยุทธการลิตเติลบิ๊กฮอร์น ทุกการปะทะของคัสเตอร์กับชนพื้นเมืองอเมริกันเป็นการละเมิดสนธิสัญญาฟอร์ตลาเรมี่ ค.ศ. 1868 ซึ่งระบุชัดเจนว่าสหรัฐฯ ไม่มีสิทธิ์ใดๆ เหนือดินแดนเหล่านั้น

คัสเตอร์ยังคงเป็นบุคคลที่มีความขัดแย้งในประวัติศาสตร์อเมริกา โดยคุณค่าของมรดกของเขายังคงถูกถกเถียงกันอยู่ ความสำเร็จของเขาในช่วงสงครามกลางเมืองอเมริกาจะทำให้เขาเป็นที่จดจำในประวัติศาสตร์ และหากเขาเลือกเส้นทางอื่นในปี ค.ศ. 1865 เขาอาจได้รับการจดจำในฐานะนายพลสงครามกลางเมืองผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง อย่างไรก็ตาม ช่วงเวลาที่เขาอยู่ในดินแดนตะวันตกทำให้ภาพลักษณ์ของเขาเปลี่ยนไปในทิศทางที่ไม่น่าประทับใจ และสิ่งที่คนจดจำคัสเตอร์ในวันนี้ไม่ใช่คัสเตอร์ในฐานะวีรบุรุษแห่งยุทธการเก็ตตีสเบิร์ก แต่เป็น “คัสเตอร์นักรบอินเดียน” ต่างหาก